95 min. / USA
Dit was nu eens een sequel waarvan ik niét verwachtte
dat hij zo slecht zou zijn. Deel één
was bepaald geen meesterwerk, maar de originele ‘Legally Blonde’ had, buiten een overdosis
aan verschillende kapsels en rose uitfits, ook een opgewekt
sfeertje en een onschuldig gevoel voor humor die het moeilijk
maakten om de film helemaal slecht te vinden. In deel twee is dat
alles ver te zoeken. De frisheid en charme zijn verdwenen, en waar
we mee blijven zitten, is een behoorlijk saaie komedie over
personages die negentig minuten nodig hebben om tot conclusies te
komen die het publiek al vóór het einde van de begingeneriek heeft
getrokken.
Elle Woods, onze heldin die in ‘Legally
Blonde’ met succes Harvard doorliep en zelfs een moordzaak won
(ze moest tóch in de buurt zijn), werkt aan het begin van deel twee
in een succesvol advocatenkantoor. Via omstandigheden die té absurd
zijn om na te vertellen, komt ze erachter dat er nog steeds dieren
worden gebruikt voor de productie van cosmeticaproducten (néé
toch?!), en Elle, zelf geen vreemde van een eye-liner of lipstick
op z’n tijd, besluit er wat aan te doen. Wanneer blijkt dat net
haar eigen kantoor één van de grote cosmeticafabrikanten
vertegenwoordigt, wordt Elle ontslagen vanwege haar idealisme.
Nimmer versagend onder haar steeds perfecte kapsel en steeds rose
ensembles, besluit de dame om dan maar naar de plek te gaan waar ze
wet zélf kan veranderen: Washington. Ze gaat werken in het kabinet
van volksvertegenwoordiger Victoria Rudd (Sally Field), in de hoop
een verbod op testdieren door te kunnen drukken.
Het eerste dat opvalt aan het begin van ‘Legally Blonde 2’, is hoe
lelijk de film er wel uitziet. Dat een personage als Elle
geassocieerd wordt met de kleur rose, oké, daar kan ik inkomen.
Maar was het daarom nodig om letterlijk élk decor en praktisch élk
rekwisiet in die kleur te ontwerpen? Na een tijdje lijkt het bijna
alsof je door een pot confituur heen naar het scherm zit te kijken,
en dan geen échte confituur gebaseerd op fruit, neenee, maar van
die heel felle roze gelei uit “Den Aldi”, waarvan je gewoon wéét
dat het allemaal chemische rotzooi is. Van iemand die, volgens de
film, al op vijf continenten Versace-spullen heeft gekocht, zou je
toch net iets meer smaak kunnen verwachten dan de psychedelisch
aandoende kleuren waarin ze zich hier uitdost.
Reese Witherspoon speelt Elle op identiek dezelfde manier als twee
jaar geleden: een door het leven heen trippelend blondje dat het
miraculeuze vermogen bezit om op commando plots slim te worden en
een resem wetboeken van buiten te leren – dat alles terwijl ze ook
nog eens het perfecte huwelijk plant met haar liefdesinteresse uit
de eerste film. Aan energie ontbreekt het haar niet. Witherspoon is
een goeie actrice, maar hoe langer hoe meer lijkt ze zich te
verbinden aan steeds dit soort rollen (tussendoor deed ze nog
‘Sweet Home Alabama’, en haar volgende film zou ook weer een
romantische komedie worden). En ze is méér waard dan dat.
Zoals gezegd, had ‘LB2′ nu op z’n minst nog dezelfde charme bezeten
als z’n voorganger, had de film nog veel vergeven kunnen worden.
Maar néé dus. Veel van de komische situaties uit deel één worden
simpelweg herkauwd (de vijandige vrouw die voor het einde plots
bijdraait, de nurkse oudere man die een enthousiaste medestander
wordt), en wat dan toch nieuw is, is meestal niet erg grappig. Elke
mop wordt met de voorhamer in het publiek geslagen en uitgerokken
tot een kluchtig nummertje voor de acteurs. Het gevoel valt te
vergelijken met de plaatselijke flauwe plezante uit uw stamcafé die
niet zomaar een grap vertelt, maar vervolgens nog eens hardop
lachend en gierend de clou vijf keer herhaalt én hem vervolgens nog
eens gaat uitleggen ook. Voorbeeld: Elle die een norse rechter aan
haar kant krijgt wanneer blijkt dat beiden van dezelfde
studentenclub afkomstig zijn. Het is niet voldoende dat de beide
vrouwen dat feit vaststellen en elkaar uitgebreid in de armen
vallen, néé, ze moeten en zùllen ook rechtstaan en een lang,
volkomen idioot dansje uitvoeren. Nog een voorbeeld: wanneer Elle
campagne voert om haar wetsvoorstel erdoor te krijgen, houdt ze
niet op tot we een sixties-achtige mars door Washington én zelfs
een cheerleader-nummer in het congresgebouw hebben gekregen. Alles
wat leuk is, wordt uitgerokken en opgeblazen tot… tja, tot het
niet meer leuk is.
Zitten er dan helemaal geen goeie grappen in ‘LB2’? Jawel, maar
niet genoeg om over naar huis te schrijven, en de paar grappen waar
ik mee kon lachen, waren dan net die paar subtiele momentjes die de
rest van het publiek schijnbaar koud lieten. Aan het begin van de
film bladeren de dames door een fotoboek, en wanneer ze een plaatje
van Sally Field tegenkomen, is hun commentaar: “Oh, I like her. I
really, really like her.” Kijk, dàt is dus grappig. Later in de
film zien we Elle een outfit kiezen voor haar eerste dag in
Washington. De eerste paar kleedjes wijst ze af als “te Barbara, te
Hillary” en zelfs “te Monica”. De kleren die ze tenslotte kiest, is
de (uiteraard rose) deux-pièce die Jackie Kennedy aanhad op de dag
dat haar man werd vermoord. En dàt voor een vrouw die op het punt
van trouwen staat!
Voor het overige krijgen we de gebruikelijke clichés – Elle zoekt
inspiratie in een bezoek aan het monument van Abraham Lincoln, en
uiteraard eindigt de film met een vlammende speech die rechtstreeks
uit haar rose hart komt. Tijdens de Lincoln-scène werd ik herinnerd
aan een aflevering van ‘The Simpsons’, waarin honest Abe tot leven
kwam en verveeld zuchtte bij de banaliteit van de verzoeken die
mensen aan hem richtten. In die éne episode zaten meer geslaagde
grappen dan in heel deze film. Lincoln zou voor minder ogen trekken
dan voor de opgewarme oude kost die LB2 is.
De boodschap lijkt te zijn dat de wereld heel wat beter af zou zijn
indien we het leven bekeken door de roze bril van Elle, en dat de
politiek in veel betere staat zou zijn indien politici, in
navolging van onze heldin, af en toe eens complimentjes aan elkaar
gaven en hun hart lieten spreken, ook al is dat dan in weerwil van
alle gezond verstand en logica. Fout: de manier om de Amerikaanse
politiek te verbeteren, is eerst en vooral een andere president te
verkiezen. Maar goed, je kunt van dit soort film dan ook niet
verwachten sterke banden te onderhouden met de werkelijkheid.
Meer dan wat ook, is ‘Legally Blonde 2’ een komedie die niet
grappig is, met personages die lief bedoeld zijn maar enkel
ergeren. Tenzij u een fetisj hebt met de kleur rose, kan ik u enkel
aanraden hier ver weg van te blijven.
http://www.legallyblonde2.com/
