Na een lijdensweg van tien jaar, werd Elbow opgevist en getekend door V2. De groep trad naar buiten met Asleep in the Back als eerste verpletterende wapenfeit, maar een tweede is natuurlijk altijd moeilijker. Elbow brengt het er echter feilloos vanaf en overtreft zelfs hun debuut. Dat kan tellen.
Hoe brei je een vervolg aan een adembenemend en door velen bewierookt debuut? Vele muzikanten steken immers sterk van wal om daarna geruisloos de dieperik der modaliteit in te glijden. Wie integendeel kan bevestigen ontgroeit het one-hit-wonderschap, en schaart zich bij de écht getalenteerde artiesten. Met Cast of Thousands eist Elbow een plaatsje op bij deze laatsten.
Cast of Thousands valt tegelijk op door zijn diversiteit en zijn samenhang. Bij een eerste luisterbeurt vallen meteen de verschillen tussen de songs op, en het is maar na een aantal draaibeurten dat de eenheid duidelijk wordt. Waarmee we willen zeggen dat het album niet meteen al zijn geheimen onthult.
De unieke sound van de groep en het stemgeluid van zanger Guy Garvey zorgen ervoor dat ze er op de radio meteen uitspringen. De groep is een kei in het sfeerscheppen: duisternis en melancholie overheersen, maar hier en daar breken stralen zon door ("And when the sunshine, throwin’ me a lifeline, finds it’s way into my room" in "Ribcage"), wat meteen al een groot verschil is met Asleep in the Back. Het nieuwe album is met zijn intieme en breekbare songs optimistischer dan het eerste. Maar vergis je niet: Elbow kan nog steeds serieus scherp en bijtend uit de hoek komen.
Het onbetwiste prijsbeest op dit album is "Switching Off". Een bloedmooi liedje dat smeekt om, weliswaar met de nodige eerbied, grijsgedraaid te worden. Woorden schieten letterlijk tekort om het te beschrijven, je moet het zelf ontdekken en beluisteren. Wij zijn alleszins benieuwd naar de live versie. Cast of Thousands begint en eindigt (of toch bijna) met twee andere juweeltjes: het voornoemde "Ribcage" en "Grace under Pressure", dat door het gebruik van een koor, de steun van het publiek op Glastonbury 2002 en de opname in een kerkje in Mull iets verhevens en fragiel heeft gekregen. Dat de song daarbij ook nog over een refrein beschikt dat in je hoofd blijft nazinderen, zorgt voor stiekeme wensen dat je erbij was op dat festival. "Fallen Angel" is een goed gekozen eerste single. Het is wat harder en meer toegankelijk dan de andere nummers, wat het meteen ook beter geschikt maakt voor de radio.
Cast of Thousands is als een sprookje van de gebroeders Grimm: rimpelloos aan het oppervlak, maar pas op voor wat er onderhuids leeft. Het is een voltreffer op alle vlakken. Deze cd zou zelfs de grootste cynicus over de streep moeten trekken. Vergeet Coldplay en Starsailor, dit is pas pure klasse.
