Enkele jaren geleden kochten we haast per ongeluk The Noise Made by People van Broadcast. U kent het wel: ergens gelezen dat het een geniaal album was en dat we hier met de nieuwe Portishead te maken hadden. Even luisteren in de CD-winkel en met angst in het hart de boel kopen omdat de eerste minuut van elk nummer wel leuk leek. Thuiskomen, tweemaal luisteren en verliefd worden op de stem van Trish Kennan. U mag nu hetzelfde doen met Haha Sound.
U mag natuurlijk ook eerst nog even verder lezen.
Broadcast maakt pop, laat dat van het begin duidelijk zijn. Feeërieke pop zelfs, waarbij het aangenaam vertoeven is op weg naar dromenland. Met opener "Colour Me In" is het direct prijs: een beetje gekraak en gepiep, rare geluidjes, even ’wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?’ denken, tot Trish Keenan haar fluwelen strot opentrekt. Als een ware sirene slaagt ze erin de vreemde — bij momenten zelfs ronduit akelige — geluiden op de achtergrond weg te werken met een prachtige, quasi argeloze zang die zelfs de stoerste, meest homoseksuele zeeman op de klippen doet varen.
Terwijl Keenan zo mooi kinderrijmpjes lijkt te zingen, trekken haar drie mannelijke groepsgenoten op de achtergrond een uit de kluiten gewassen archiefkast aan samples, geluiden en van het stort geplukte keyboards open. Veel hammondklanken, krakende geluiden en lichtjes off-key klinkende melodietjes: samen zorgen ze voor sprookjesachtige pop. Broadcast debuteerde als beschermelingen van Stereolab en hebben duidelijk van hun ontdekkers geleerd hoe men inventief met geluid kan omspringen, maar Broadcast schrijft meer liedjes dan Stereolab.
Hoe bizar de Haha Sound op het eerste gehoor ook moge klinken, de songs blijven hangen. De zang van Trish Keenan zit daar voor veel tussen, maar ook de muziek krijgt met elke beluistering meer samenhang, tot je opeens gezellig een noisy stukje zit mee te neuriën. Niet iedereen zal van dit album houden, maar met haar betoverende knutselpop maakt Broadcast behoorlijk unieke muziek. Ideaal om per ongeluk te kopen dus.
