Nostalgie is een vieze ziekte die haar slachtoffers steeds jonger kiest. Nadat vieze marketingjongens plots iets hip zagen in het moeras van de jaren tachtig, grijpen nieuwe groepen meer en meer terug naar de jaren zeventig. Oh wat konden we (of beter: onze ouders) toen nog heerlijk ongeremd naïef zijn.
Het is allemaal de schuld van Gert en Sarah Bettens. De hoes van Almost Happy zag er meer Elly en Rikkert uit dan Elly en Rikkert zelf ooit deden, en sindsdien zijn de seventies — soms zelfs compleet met dat wansmakelijk bolle lettertype — terug. Alles beter dan de eighties-revival, troosten we ons maar
Als je niet beter wist, zou je denken dat The Thrills regelrecht uit dat decennium zijn binnengestapt: niet alleen de hoes geurt naar patchouli, ook de jongens en meisjes (figuranten, de groep bestaat uit vijf jongens) op de foto zien er uit als leefden ze liever in 1970.
The Thrills zijn vijf Ierse jongens die op een mooie dag besloten de grote plas over te steken en zich in vier maanden lang in Californië vestigden. Ze waren immers verliefd geworden op de grote singer-songwriters van de Amerikaanse Westkust, zoals die eind jaren zestig/begin jaren zeventig als paddestoelen uit de grond opschoten. Denk dus aan de allergrootsten: Neil Young, Crosby, Stills & Nash, America….niet bij Abraham, maar dààr haalden deze snaken de mosterd.
"Santa Cruz (You’re Not That Far)" geeft nog niet veel weg van al het lekkers dat komt. Met zijn eindeloos herhaalde titel zet het wel de juiste sfeer voor "Big Sur", dat zomers een eind weghuppelt op zijn Beach Boys. Het is een groep waar we tijdens So Much For The City nog wel vaker aan zullen denken.
Even dikwijls dwalen onze gedachten echter af naar de eerste platen van Neil Young. De mondharmonica van "’Till The Tide Creeps" of "Hollywood Kids" lijkt zo uit een opnamesessie van After The Goldrush gesmokkeld. Hoe meer we er over nadenken hoe meer de samenvatting "Neil Young aan het hoofd van The Beach Boys" bij momenten de nagel op de kop slaat.
"Don’t Steal Our Sun", het op de radio platgedraaide "One Horse Town", "Say It Ain’t So"… Schoten in de roos zijn het. Parels van songs die de sfeer van kampvuren op het strand oproepen. Toch hangt over de plaat ook een ondraaglijke zomerse lichtheid. Nergens gaan songs dieper dan de sfeervolle oppervlakte. Dit plaatje is geweldig als soundtrack bij de zomer, bij uw barbecue of uw geweldige tuinfeest waar zelfs grootva en grootmoe op zijn uitgenodigd. We betwijfelen echter of het genoeg body heeft om de volgende winter te overleven. Voorlopig is het echter stralend weer en voor we het zelf wilden, drukten we alweer op play. En als u ons nu wilt excuseren: de brochettes moeten dringend worden omgedraaid.
