Het is echt niet moeilijk om een platendeal bij een major label te versieren. Zo leert ons het verhaal van de Yeah Yeah Yeahs die aan twee ep’s en een hip imago voldoende hadden om Universal te paaien. Gelukkig bewijst het drietal met Fever To Tell alles behalve een kat in een zak te zijn.
De drie Yeahs zijn de Koreaans- Poolse zangeres Karen O., gitarist Nick Zinner en drummer Brian Chase. Samen zorgen ze voor een explosieve cocktail van garage-, punk- en artrock. Frontvrouw Karen O. zorgt met haar modebewuste look en koele pose voor een trend, Nick Zinner met zijn metalsalvo’s voor de power en Brian "brain" Chase voor de – jawel – hersenen. Klinkt logisch en het werkt bovendien wonderwel.
De Yeah Yeah Yeahs zijn afkomstig uit New York, dat al sinds mensenheugenis een broedplaats blijkt voor hippe hypes. Denk recent maar aan the Strokes. Ook bij de Yeah Yeah Yeahs rammelt het zoals het garagerock betaamt langs alle kanten. Het belangrijkste verschil: frontvrouw Karen O. is in tegenstelling tot haar tegenspeler Julian Casablancas geen stijve hark, maar een vat vol energie dat tijdens elk nummer tot ontploffing moet komen. Live waren ze al een sensatie, maar ook op plaat zijn de Yeah Yeah Yeahs een voltreffer.
De Yeah Yeah Yeahs leggen met opener "Rich" meteen alle troeven op tafel. Nick Zinner zorgt voor de stomende gitaarriffs en tempoversnellingen, terwijl diva Karen O. haar refreinen uitkirt als ware ze een krolse kat. Ook op het snelle "Date With A Night" klinkt het drietal lekker vuil. Tijdens het refrein gaat Karen O. helemaal loos: "Choke Choke Choke Choke Choke Choke…" Tegen het einde van het nummer lijkt ze zelfs klaar te komen: "We’re sweatin’ in the winter with both thighs squeezed tight", gevolgd door een geile gil. Rock-’n-roll.
Dat Karen O. amper een refrein op een normale manier kan zingen bewijzen "Tick" en "Black Tongue". In "Tick" lijkt ze een tijdbom die op ontploffen staat. "Black Tongue" heeft geen refrein, maar is gewoon een opeenvolging van melodieuze kreuntjes. Het klinkt misschien goedkoop, maar het werkt bijzonder goed. Vooral op de mannelijke hormonen.
"Our Time" en "Modern Romance" lijken op een verdoken ode aan een van de inspiratiebronnen van de Yeah Yeah Yeahs: Nico en haar The Velvet Underground. "Man", "Pin", "Cold Night" en "No No No" (hebt u ’m?) staan bol van de opwindende metalriffs. Plots zijn de Yeahs ver verwijderd van Strokesachtige garagerock. Tegen het einde zakt het tempo en krijgen we met "Maps", "Y Control" en "Modern Romance" zowaar enkele plakkers. We horen Karen O. en de haren liever krijsen en grommen, maar het siert de Yeah Yeah Yeahs dat deze nummers allesbehalve misstaan tussen al het geweld op de plaat.
Fever To Tell is een geile, vuile debuutplaat die ons van start tot finish weet te boeien. Drie keer ja dus voor dit New Yorkse drietal, waar we ongetwijfeld nog veel interessants van te horen zullen krijgen.
