Had iemand dit soort terugkeer van Billy Corgan verwacht? Zwan is upbeat, hoopvol en kleurrijk: in alles het tegendeel van de gothic Billy Corgan die we ons herinneren van de nadagen van de Smashing Pumpkins. Het lijkt erop dat Corgan gelukkig is, en de bijhorende soundtrack kan er nog best mee door. Pumpkinsfans mogen dus gerustgesteld uitademen.
Van bij de eerste tonen van "Lyric" vliegt Mary Star Of The Sea er stevig in: donderende drums en die onmiddellijk herkenbare neusstem van Corgan. Zwan mag dan al een supergroep zijn die bestaat uit twee Pumpkins, een A Perfect Circle-lid en de legendarische Slint en Aerial M.-gitarist Dave Pajo, met zo’n stem kan Zwan alleen "Billy Corgan’s nieuwe groepje" zijn. Oh ja: Mat Sweeney van Chavez (wie zegt u?) doet ook mee
Het geluid.van Zwan is —kon het anders — nauw verwant aan dat van de Smashing Pumpkins: groots, wijds en luid. Deze plaat werkt niet op huiskamervolume, maar vereist een zekere "laat uw buren meegenieten"-factor om echt gesmaakt te worden. Mary Star Of The Sea smacht bij momenten naar een eigen huis-stadion. Neem nu het einde van "Honestly": terwijl gitaren suizen en cirkelen gaat Corgan in mantra-mode en blijft hij bijna-extatisch "there’s no place I could be without you" herhalen, op zo’n manier dat pakweg de wei van Werchter zich verplicht zal voelen hem en masse vocaal te steunen.
"There’s no place I could be without you", "Maybe we’re born to love" (uit "Declaration Of Faith"),… het heeft er alle schijn van dat onze vriend Corgan serieus in amoureuze sferen zit. In tegenstelling tot het grauwe zwart-wit van zijn vorige groep, is Corgan’s nieuwste vehicel dan ook een kleurrijke bedoening, en dat niet alleen omwille van het ronduit afgrijselijke art-work. Zwan is kort samengevat de Smashing Pumpkins na de ontdekking van de Prozac. De songs wijken niet zoveel af van wat Corgan bij die groep deed, maar de angst-thema’s van de eerste platen en het doemerige sfeertje van de laatste platen hebben plaats gemaakt voor niet één zonnestraaltje, maar een hele fucking zonneslag. Wat we willen zeggen: Mary Star Of The Sea is een pop-plaat. En een goeie. Luister naar het onder de heerlijke melodieën gebukt gaande "Endless Summer", of het bijna euforische "Desire".
Op Mary Star Of The Sea rust maar één grote schaduw, als ware het de maan in volle eclips: "Jesus, I/Mary Star Of The Sea" gaat zomaar eventjes een psychedelisch kwartier door, zonder dat er ook maar één memorabele hook de kop opsteekt. Deze keer moeten we terugdenken aan de vroege Pumpkins van pakweg "I Am One" of "Silverfuck", nummers die Corgan live tot schuimbekkende marathons kon rekken. "Jesus, I" steunt op dezelfde technieken, hetzelfde soort repetitief gitaarspel, maar mist ook maar een fractie van de spankracht die de Smashing Pumpkins met zo’n nummers weg liet komen. "Jesus, I" is een toonmoment van masturbatorische gitaarmishandeling (kijk eens mama, met twéé handen). Het is een gelegenheid voor Corgan en zijn co-gitaristen om loos te gaan, maar laat ons er alstublieft niet naar kijken of we vallen in slaap. (Terwijl we deze laatste paragraaf tikten, hebben we "Jesus, I" nog eens opgelegd. We zijn nu 5.29 minuten ver. Fuck it! Wij zappen liever eens terug naar "Ride A Black Swan".)
Wij willen Billy Corgan deze plaat graag zien spelen op een zonovergoten festivalwei deze zomer. Geen idee waarom, maar het hòòrt zo naar ons aanvoelen. Wist u trouwens dat ze ook Iron Maidens "The Number Of The Beast" coveren?
