Erlend Oye is een nerdy bebrilde Noor die als zanger van Kings of Convenience enigszins furore maakte bij menig gevoelige ziel en muziekkenner, middels het fijne plaatje Quiet is the new loud. Hij is ook te horen op het stevig bejubelde debuut van Royksopp, wat hem inspireerde tot zijn solodebuut: Unrest.
Na het geweldige "Eple" noopte Royksopp ons met "Remind me" en "Poor Leno" tot een nieuwsgierige beluistering van het album. Op die laatste twee singles werden ze bijgestaan door Erlend Oye: de met een honingzoete stem gezegende zanger van Kings of Convenience. Deze kreeg de smaak qua elektronische muziek blijkbaar te pakken, want hij begon aan een soloproject. Voor Unrest heeft Oye met 10 verschillende elektronische muzikanten een nummer geschreven, die samen een verbazend gaaf geheel vormen.
"Sudden rush" is al enige tijd op de radio te horen en leunt het dichtst aan bij "Poor Leno" of "Remind me". Als teaser is het nummer dus zeker geslaagd, maar het album heeft meer te bieden dan de mellow lounge-techno die we reeds kennen. Grote namen uit de undergound als Prefuse 73 en Schneider TM leveren zeer eigengereide bijdragen, die door Oye’s zang opeens heel wat minder obscuur klinken. Prefuse 73 grossiert meestal in zeer intellectuele hiphop en Schneider TM is één van de speerpunten in de Berlijnse elektroscene. In samenwerking met Erlend Oye, lijken de scherpste kantjes er wat af te gaan , waardoor in se zeer moeilijk muziek toegankelijker wordt.
Het album is in die zin ook goed, want het venijn zit hem in de staart. De eerste vier nummers liggen goed in het gehoor en liefhebbers van de betere lounge en jazzy downtempo elektronica als die van Air of Royksopp, zullen er zeker van genieten. Vanaf nummer 8 – "The talk" wordt het allemaal wat donkerder en vreemder. "A while ago and recently" is een absoluut hoogtepunt: dreigende beat, zeer ingetogen zang, wat analoge keyboards en enkele spaarzame pianoakkoorden. "Like gold" (met Schneider TM) is net iets minder (en misschien zelfs net die brug te ver) omdat het een echt Schneider TM-nummer is : zeer knappe, verknipte elektro met bakken vreemde geluidjes en effecten. Zeker niet slecht, maar het staat wel het verst van het radiovriendelijke "Sudden rush" af.
Het mooie aan dit album is dat het een compacte staalkaart is van wat er momenteel zoal gebeurt qua elektronische muziek. De prachtige stem van Oye houdt samen met zijn popgevoeligheid het boeltje verteerbaar. In zekere zin is dit een album als een eerste Napoleon-snoepje. Het begint lekker zoet, maar als het bijna op is, krijg je een onverwachte lading zuur over je tong. Veel mensen steken dan ineens een nieuw snoepje in hun mond of bijten de boel vanaf dan door om direct het zuur te proeven. In een beetje rechtvaardige wereld vergroot dit prachtalbum de invloed van de elektronische underground op de mainstream. Anders is het een heerlijk plaatje voor wie de platen van Air en Royksopp stilaan beu wordt.
