Een nieuwe strip van Mattotti is als een nieuwe David Lynchfilm: een evenement; een nieuwe strip van Mattotti in kleur is als Lynch die aankondigt een nieuwe televisieserie à la Twin Peaks te maken: het kan alleen maar tegenvallen. Maar dan nog lopen ze een stuk voor op de rest van de kudde.
Mattotti maakte het zich niet gemakkelijk voor dit langverwachte album: samen met kompaan Jerry Kramsky bewerkte hij het bekende verhaal van Robert Louis Stevenson. Een erg verrassende keuze want de Italiaanse tekenaar staat niet bekend om zijn rechtlijnige, afgeronde verhalen. Integendeel, albums als Vuren en Fluister waren voorbeelden van meerduidigheid en zetten de hersenen onder hoogspanning.
Hij had geen zin om opnieuw het klassieke, Victoriaanse Engeland van Stevenson in beeld te brengen en dus verplaatste hij het naar het Duitsland van de Weimar-republiek in de jaren dertig. Decadentie en moreel verval gingen er hand in hand met uiterlijke verfijning en elegantie. Geen onlogische keuze dus, want wat is meer de verabsolutering van deze tegenstelling dan The strange Case of dr. Jekyll and Mr. Hyde, zoals het origineel heette.
Prachtig vormgegeven is het album alleszins. Mattotti is op dreef en vult zijn exuberant expressionisme aan met invloeden van karikaturen uit de duistere Duitse tijden voor de komst van Hittler. Mattotti als graficus is ver vooruit op de rest van het tekenaarsgild. Zijn kleurenpallet is onovertroffen, zijn zin voor sfeer weergaloos. Toch valt je dat pas op als je gewoon bladert door het album.
Als een echte avonturenroman race je door het verhaal over goed en kwaad in elke mens, enkel bekommerd om de actie: wat gebeurt er nu, waar gaat hij heen, zal hij het redden? Laat het nadeel van een page-turner nu net zijn dat de aandacht voor de stijl vervaagt. Tekeningen, zinnen worden functioneel in dienst van de voortjakkerende plot. Je vliegt door het album. En dat is jammer. Want net als bij zijn vorige albums verdient elk plaatje een aparte benadering. Bij Vuren of Fluister doet een mens dat automatisch omdat het verhaal dat door zijn meerlagigheid vereist. In Dokter Jekyll & Mr. Hyde wordt Mattotti’s visuele vuurwerk herleid tot draagmiddel van het verhaal in plaats van motor ervan en dat is zonde.
Als inleiding op de grafiek van Mattotti kan het album handig zijn. De oplages waarmee het in de stripspeciaalzaak ligt, doen vermoeden dat het daar ook wel snor mee zit. Net als na het verlaten van Mullholland Drive heb je het gevoel dat hier een grootmeester een toegift heeft gedaan. Vormelijk nog even mooi, inhoudelijk meer mainstream. Moet kunnen, het blijft een hebbeding. Een koesteralbum, als zijn vorige, is het echter niet geworden.
