Welaan dan: het is zover. Het lang verwachte "ernstige project" van Jan Bosschaert heeft het daglicht gezien. Want Sam — geef nu toe — dat was toch maar een simpele kinderstrip. Neen, dit Dufaux-gewauwel is dé shit. Dat wil Casterman ons toch doen geloven. Hoe dan ook: mooie tekeningen.
Dat Bosschaert met Sam maar een fractie van zijn talenten kon tonen, daar is iedereen het over eens. Hij debuteerde immers met grafische hoogstandjes als Pest in het Paleis en Icarus. Qua scenario mocht Sam dan best wel een intelligent en aardig reeksje zijn, grafisch moet het voor Bosschaert erg limiterend zijn. Vandaar zijn zoektocht naar een scenarist voor een volwassen serie, waarin hij zich zou kunnen uitleven.
Een eerste project in die richting raakte niet van de grond. Vervolgens kwam hij terecht bij Dufaux. Na het zien van een van de schilderijen van de Antwerpenaar kwam successcenarist Dufaux ( Samba Bugatti, Mister Black, De Rovers van Keizerrijken) aandraven met een bizarre mengeling van het hedendaagse Antwerpen met Maya’s, Amazones en Conquistadores. De gewone Dufaux-science-fictioncocktail dus, niets om je druk over te maken: Amazone doet het tegen de regels met kluizenaar, kind wordt geboren en vermoord. Over naar een andere dimensie: we zijn in een hedendaags Antwerpen en iedereen blijkt met het geheugen van een volk uit een andere dimensie rond te lopen. Er wordt wat gemoord. Verwikkelingen, gevechten en een beetje bloot — dat doet het immers goed, nietwaar? Onderhoudend, maar allesbehalve wereldschokkend. Maar goed, het geeft de tekenaar het aangename genoegen enkele mooie vrouwenrondingen te schetsen, sowieso een van zijn hobbies.
Bosschaert heeft zijn tekeningen aangepast aan het niveau van het verhaal: goed, maar niet wereldschokkend. In plaats van de beloofde halve schilderijen moeten we ons tevreden stellen met — toegegeven — mooie prenten die erg aan Bilal refereren. Bosschaert past de zelfde potlood en verftechniek toe als de grootmeester en ook zijn koppen lijken wat op diens karakterkoppen. Nu is Bilal een referentie om "U" tegen te zeggen, daar niet van, maar zijn stijl bestaat al, dus waarom zou Bosschaert dat nog eens dunnetjes overdoen? Ergens heb je het gevoel dat hij beter, veel beter verdient.
Moeten wij hier als "Vlamingen" nu echt trots op zijn? Dat een van de meest getalenteerde, zoniet dé meest getalenteerde tekenaar van onze bodem bij een grote Franstalige uitgeverij in zee mag gaan met een scenarist die al lang op routine draait? We think not als dit maar het resultaat is. Jaguar is niet slecht: het is entertainend, zoals Sam dat ook is. Het enige verschil is dat die laatste reeks ook niet meer pretentie koestert en bijgevolg erg sympathiek overkomt. Jaguar is daarentegen vooral veel geblaat om weinig wol. Geef Jan Bosschaert een goeie scenarist, hij verdient het.
