Vuilnis! Ik bedoel: wonderschoon. Sorry, de professor Gobelijn in ons losgelaten — we sluiten hem zo weer op. Garbage heeft met BeautifulGarbage haar derde spruit geworpen en is prinses Mathilde daarmee ruimschoots voor. En dat niet alleen, het is ook een fijn plaatje. We zouden bijna zeggen: “Een echt vrouwtje,” ware het niet dat dat maar voor een kwart waar is.
Je groep naar vuilnis noemen, het is het soort van zelfbescherming waar een groep die voor drie vierde uit producers bestaat, vanzelf geneigd is naar te grijpen. Geen criticus die hen kon verwijten slechte muziek te maken: “Hey, it’s only garbage, we hebben nooit iets anders beweerd.” De naam stond echter voor meer: het was tevens de titel van hun eerste album en meer dan gewoon een titelloze plaat betekende dat de definitie van het eigen geluid. Toen dat debuut onverhoopt een seller van formaat bleek te zijn, was een follow-up evident. En een echte
opvolger was het: Version 2.0 was een verdere uitwerking van de zo typische combinatie van ruige gitaren en zoetgevooisdheid. Zonder dat er veel werd toegevoegd. Alweer was de titel pure zelfbescherming tegen mensen die hen zouden verwijten nauwelijks veranderd te zijn — wat ook zo was. Vraag was of met de derde cd de herkenbaarheid niet al te hard de kop op zou steken.
Met BeautifulGarbage draagt de plaat in elk geval opnieuw een titel die een programmaverklaring in zich draagt. Op zijn nieuwste schijf hult de band de harde gitaren nog meer dan op de vorige in mooie melodieën en een gepolijste productie. Een journalist zag de naam van zangeres Shirley Manson in de begindagen ooit als een combinatie van onschuldig kindsterretje Shirley Temple en moordenaar Charles Manson. Wel dan: BeautifulGarbage is meer Temple dan Manson.
Met het stuiterende “Shut your Mouth” begint het nog wel ruig en stevig, maar opvolger
en eerste single uit het album, “Androgyny”, komt met zijn clean R&B ritme al heel wat
gladder uit de hoek. Tot de gitaren bij het refrein gewoontegetrouw binnencrashen. Het is
uiteindelijk pas met “Can’t cry these Tears” dat Garbage duidelijk maakt waar het hen
met BeatifulGarbage om te doen is: pop!
Neen, natuurlijk niet pop! zoals die Zweedse producer achter Britney en The Backstreet Boys het ziet, maar pop! zoals die andere — en grote — producer maakte. Phil Spector is de naam die wij zoeken, de man achter de pure sixtiespop van The Ronettes, The Shirelles en andere meidengroepen. Van bij het begin maakte Garbage pop, zij het dan met een randje en blijkbaar werd het gaandeweg meer en meer een uitdaging om dat randje te polijsten en toch kwalitatief goede, swingende pop over te houden. En daar slagen ze in: zowel “Silence is Golden”, “Cherry Lips” als “Breaking up the Girl” zijn nummers die in elke rechtgeaarde hitparade helemaal bovenaan horen. Met duizenden verkochte exemplaren voorsprong op de tweede. Want dit swingt zoals we in tijden niet meer hebben gehoord. Voorts bevat elke Garbageplaat wel een aantal pure ballads en zo ook hun laatste. Prijsbeesten hierbij zijn “Cup of Coffee” en vooral “Drive you Home”.
Is het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Neen. Naast bovenvermelde songs passeren ook een aantal niemendalletjes de revue. “Till the Day I die” is bijvoorbeeld niet meer dan een drammerig refrein met een banale tekst. En ook “Nobody loves you” is minder dan goed. Beautiful garbage dus? Ja. BeautifulGarbage is niet wereldschokkend, brengt niets
nieuw, maar biedt wel een verdere polijsting van het gekende groepsgeluid en enkele songs die live absolute knallers zullen zijn. Heeft een mens meer nodig?
