Het is tegenwoordig in en dus ook bij ons: alles komt terug. Wat vroeger ongetwijfeld al eens
onder een andere naam voorviel, kunnen we nu savoureren onder de naam quiet is the new loud.
Een warm welkom terug dus aan de troubadours en andere eenzame zielen die met de gitaar op schoot in
de luwte van hun eenzame kamer hun droefenis bezingen.
Als ze in Amerika opnieuw beginnen met op alles en iedereen kwaad te zijn, dan is het hoog tijd om
weg te duiken en de bull-shit-meter op de gevoeligste stand te zetten. Geen nu-metal aan onze broek, geef ons maar die andere hype van het moment: jongens met akoestische gitaren en ijzersterke
songs. Starsailor dus: in Engeland creëerden ze enorme beroering tot The Strokes plots vanuit
het niets kwamen en de pers overtuigden dat zij rock ’n roll gingen redden. Nu, deze New Yorkers
hebben we nog niet kunnen horen, maar the next of bijna-next big thing: Starsailor
heeft met Love is here een verdomd verslavend plaatje afgeleverd.
Het begint al met een bezwerend gezongen "Tie up my Hands". Een stem met een bereik als
dat van Jeff Buckley, maar rauwer en doorleefder. En direct valt op hoe luid en dynamisch de plaat is
gemixed. Love is Here moet op luid volume worden genoten. Draai de knop open en je waant je in
de kroeg waar Starsailor ooit moet begonnen zijn, zo live klinkt het. Het ultieme voorbeeld hiervan
is de rock-out op het einde van "Way to fall": nadat hij de song langzaam heeft
afgebouwd om in stilte weg te laten sterven, valt de band zichzelf opnieuw in de rede met een
kronkelende baslijn en woeste akoestische gitaren. Ook "Talk her down" kent een dergelijk
hevig einde en "Poor misguided fool" rockt een goed eind weg ondanks het hoofdzakelijk
akoestische instrumentarium. Ze mogen zich naar een nummer van Tim Buckley genoemd hebben, meer dan
aan deze troubadour zijn ze verwant aan jaren zeventig rockgroepen als The Eagles. De begintonen van
"Fever" knipogen trouwens erg nadrukkelijk naar hun "Hotel California".
Starsailor heeft echter niet alleen een ijzersterke sound, voor alles beschikt de band over een
ijzersterk songschrijftalent. En dat blijft uiteindelijk de hoeksteen van de rock: zowel
"Alcoholic", "Fever" als "Poor misguided Fool" zijn Songs met een
hoofdletter. Net als de rest van de plaat, want ook de andere nummers doen niet onder. De combinatie
van kortaangebonden gitaar met de piano levert een wonderlijk krachtig, intens en dynamisch samenspel
op waarover de stem van James Walsh zijn verhalen spreidt.
Starsailor dus, met het beste denkbare antwoord op die kwaaie mensen van over de grote plas: goeie
muziek. We hebben Love is here nu al bijna twee weken in ons bezit en weer drukken we op play.
Het zal niet de laatste keer zijn. Die nieuwe cd van Eels zal nog even moeten wachten.