Sidi Larbi Cherkaoui, de jongste telg uit de stal van Les Ballets C. de la B, verzorgde de
choreografie van Rien de Rien. In samenwerking met cellist Roel Dieltiens, die hij nog
kende van de succesproductie Iets op Bach werd het stuk een kruisbestuiving tussen dans,
beweging, muziek en theater. Deze week strijkt het gezelschap neer in Leuven.
Opvallend is de synchroniciteit die doorheen het hele stuk voorkomt. Zo ook bij de aanvang:
Angelique Wilkie (38) en Laura Neyskens (14) komen volledig synchroon op en vertellen het verhaal
van een westerse vrouw die aankomt op het Marokkaanse platteland en er de slachting van een geit
meemaakt. Hilarisch is de manier waarop beide dames het verhaal synchroon, incluis lichaamstaal,
vertellen en uitbeelden. De westerse vrouw weet niet hoe ze zich moet gedragen. Hierdoor wordt
meteen de toon van het stuk gezet, al vallen er geen expliciete boodschappen in de
voorstelling.
Rien de Rien verwijst naar de titel van een chanson van Edith Piaf: "Je ne regrette
rien". Het gaat hier over de leefwijze van Larbi Cherkaoui: hij is zowel Belg als Marokkaan en
bovendien homo. Hij vertelt over een leven zonder spijt, over het leven nemen zoals het op je
afkomt.
Sidi Larbi Cherkaoui raakt niet uitgekeken op alledaagse bewegingen, hij spreekt steeds van
normale body language. De verschillen tussen de mensen vallen enkel op als je iedereen hetzelfde
laat doen. In Rien de Rien wordt de eigenheid van de verschillende persoonlijkheden
belichaamd door een 59-jarige ex-prima ballerina, een pubermeisje, een 38-jarige Jamaïcaanse
zangeres, een homoseksuele Marokkaanse Belg en een 22-jarige Sloveen. Uiteraard spelen hier meer
dan loutere lichamelijke verschillen een rol, denk maar aan religie, afkomst, leeftijd, geslacht
en seksualiteit.
Langs die subtiele weg stelt Cherkaoui vooroordelen ter discussie. Slechts heel lichtjes en
verre van expliciet worden politiek en religie aangeraakt. In de voorstelling gaat het echter
vooral om de vormgeving op zich, in casu de gebaren. Net als dat Arabisch teken aan de wand zijn
ze leesbaar, maar kunnen wij er als toeschouwers geen betekenis aan geven. En uitgerekend op het
moment dat we dat denken te kunnen, gooit Cherkaoui het roer om: de danspas verandert of het
Arabische woord wordt een klimrek.
In Rien de Rien spelen Cherkaoui en de dansers met verschillende invloeden: klassiek
ballet, salondansen, dansende derwisjen enzovoort. Ook in de muziek heerst er een amalgaam van
smaken en stijlen. Roel Dieltiens beheerst de veeleisende cellopartijen op een sublieme manier.
Probleemloos schakelt hij over van creaties van Luc van Hove en Zoltàn Kodàly naar
een song van Sam Brown. Ook het traditionele Afrikaanse lied en de "Stabat Mater",
gezongen doortwee dansers, bevestigen de grote variatie aan stijlen en tradities, aanwezig in
Rien de Rien.