Rocksterren. Spreek ons er niet over: ze klagen dat ze geen succes hebben omdat de radio alleen maar platte kak draait en krijgen dan per toeval toch een hit. Om dan opnieuw te beginnen mekkeren dat enkel en alleen die song van hen appreciatie krijgt en vervolgens halsstarrig te weigeren die song op concerten te spelen. Of, goed dan: toch. Maar in de meest onherkenbare versies.
En daar stopt het niet mee: als ze dan nog een plaat mogen maken — de hit heeft geld in het laatje gebracht — proberen ze de nieuwe songs zó ver uit de buurt te houden van wat naar een hitformule ruikt dat ze meestal met platte kak afkomen. Zij het dan niet van de soort dat op de radio hoge ogen gooit.
Gelukkig is dat met Faithless niet zo. Hun debuut leverde twee gigantische hits op met "Salva mea" en "Insomnia" en toen de moeilijke tweede plaat moest uitkomen, werd dan ook uitgekeken naar de doorslagjes van die singles. En inderdaad: zoals dat in dance gebruikelijk is als men een hit heeft gescoord, bevatte ook Sunday 8 pm. een nummer dat een lang voorspel combineert met een klaarkomen van kathedralen van synthesizers. Het publiek is tevreden en "God is a DJ" werd een behoorlijke hit.
Faithless werd langzamerhand ook een behoorlijk sensationele live-act op rockfestivals. Muzikaal brein Rollo Armstrong had immers een interessant gezelschap geselecteerd dat veel beter dan hij dat zelf zou kunnen de honneurs op podia waarnam. Een boeddhistisch ingestelde neger en een vrouw die zichzelf Sister Bliss laat noemen, maakten er on stage een waar spektakel van en kregen een volle wei zwaar aan het swingen met hun pompende beats.
Het was dan ook reikhalzen naar de nieuwe Faithless die sinds het begin van de zomer in de winkels ligt. En die timing is goed gekozen: Outrospective is — in tegenstelling tot zijn voorganger — een extravert en zomers plaatje dat vooral naar de disco wil. Getuige daarvan is het verplichte doch geïnspireerde vereer-uw-helden-eens-nummer "Muhammad Ali" waar een gulle scheut Philladelphia-Soul aan toegevoegd is.
Dat er af en toe plaats is om eens weemoedig in het gras te liggen bewijzen nummers als "Not enuff Love" en het door nieuwe zangeres Zoe Johnston subliem gezongen "Crazy English Summer". Ook Dido, Eminem-vriendin en zus van Rollo, komt naar gewoonte een track meezingen en levert met "One Step too far" zeker geen onaardig nummer af. Opmerkelijk hierbij is dat haar naam voor het eerst ook een verkoopsargument wordt, zoals een schreeuwerige sticker op de hoes meldt.
Maar het is dus eerst en vooral de disco die lonkt en daar is Faithless traditioneel erg goed in. Ook op Outrospective staan wat deunen die een mens tot onesthetisch gehuppel nopen. In tegenstelling tot mega-uitbarstnummers als "Insomnia" en "God is a DJ" houden zowel "We come 1" als "Tarantula" zich echter in op het moment dat je denkt "nu gaan ze ervoor. Jááááá." Neen dus. Nét dan neemt Sister Bliss gas terug en speelt de band een toontje lager. Terwijl dat voor ons nu juist de essentie van Faithless is: dat gigantische ontploffen. Je weet dat het komt, je maakt je er klaar voor en dan gá je gewoon.
Maar niet dus. "We come 1" meandert maar wat aan waar we allang uit ons dak hadden moeten gaan en "Tarantula" doet niet eens moeite. Wat houden we dan over aan Outrospective? Over het algemeen gesproken een leuk plaatje met een aantal interessante tragere songs en twee nummers die fantastisch hadden kunnen zijn, had Faithless het lef en de schaamteloosheid gehad hun vorige hits te kopiëren. Meer echter niet. Hun concerten op rockfestivals hadden het al moeten voorspellen: Faithless is teveel rockster geworden en te weinig commercant. En in hun geval is dat verdomd jammer.
